Kır Zincirlerimi

…Yine uykusuz bir geceye uyanmıştı acıları. Sancılı bir gecenin buz gibi kollarında titreyen bir köpek yalnızlığı ısırmıştı yüreğini. Elleri, yalnızlığının boşluğunda kenetli, gözleri, simsiyah bir utancı suratına çarpan bir karanlığın ardında bırakıp kaçtığı babasının hayalinde… usulca uzandığı yerden kalkıp oturdu. Geceyi didikledikçe tarifsiz kaldı bütün her şey. İçini kasıp kavuran amansız bir pişmanlık hissiyle ellerini açtı iki yana. Cümleleştirdiği hislerini dua dua gökyüzünün yaldızlı kucağına bırakmak için çırpındı ama nafile. Sustu ve ellerini birleştirdi utancının koynunda tekrar. Boğazı düğümlendi. Duyguları kabardı. Aylardır kursağından geçen haram lokmalar, inceden inceye sızladı pişmanlık hissi veren bir duygunun yürek telinde. Sonra, elindeki esrar sarılı ruloya baş kaldırmışçasına, dik dik baktı ve yüreğini yakan duygularını gözyaşlarına katık ederek cümleleştirmeye başladı.

- Seni yeneceğim lanet olası şeytan! Şu içine düştüğüm bataktan söküp alacağım kendimi. Bütün yollarıma set kuramazsın ya!

Gönlünün ızdırabı, açılıvermişti birden dilinin kemendini…